fstab (Polski)

Fstab (ang. file systems table) – plik konfiguracyjny, znajdujący się w katalogu /etc, który zawiera informacje na temat podłączonych do systemu urządzeń blokowych (przede wszystkim dysków twardych), ich partycji oraz sposobu, w jakim urządzenia oraz partycje mają zostać zamontowane podczas rozruchu komputera. Wymienione w pliku urządzenia mogą zostać zamontowane do systemu lokalnie (gdy są podłączone do uruchamianego komputera) lub zdalnie (gdy znajdują się na innym urządzeniu, które łączy się z uruchamianym komputerem poprzez sieć).

Każda partycja poszczególnego urządzenia blokowego jest w pliku fstab opisana w oddzielnej linii. Linia taka zawiera definicję partycji wraz z parametrami. Wszystkie poprawnie zapisane linie z pliku, zostają automatycznie przekształcone w działające partycje przez systemd, podczas rozruchu komputera lub podczas ponownego załadowania tego menedżera systemu.

Domyślna konfiguracja fstab uruchamia wpierw automatycznie program fsck, a następnie montuje partycje jeszcze przed uruchomieniem usług, które wymagają ich zamontowania. Systemd automatycznie upewnia się, że partycja zdalna z system plików, takim jak NFS lub Samba, jest uruchamiana dopiero po skonfigurowaniu sieci. Dlatego lokalne i zdalne partycje, poprawnie określone w / etc / fstab, powinny działać natychmiast po zakończeniu rozruchu komputera.

Polecenie systemowe mount używa definicji z pliku fstab, podczas podłączania do działającego komputera urządzenia blokowego (np. czytnika dysków), sprawdzając zawarte w niej parametry. Jeżeli podczas montowania urządzenia wykryta zostanie definicja w pliku fstab, zostaną użyte wymienione w niej parametry.

Systemowa strona man fstab(5) opisuje, w jaki sposób prawidłowo zdefiniować partycje dysków twardych, innych urządzeń blokowych lub zdalnych systemów plików.

Użycie

Przykładowy wpis w pliku /etc/fstab, stosujący nazwy urządzeń używane przez jądro, montujący podczas startu systemu trzy partycje jednego twardego dysku:

/etc/fstab

# <device>             <dir>         <type>    <options>             <dump> <fsck>
/dev/sda1              /             ext4      noatime               0      1
/dev/sda2              none          swap      defaults              0      0
/dev/sda3              /home         ext4      noatime               0      2

<device> – definiuje urządzenie blokowe, jego konkretną partycję lub zdalny system plików, które mają zostać zamontowane.
<dir> – określa katalog, do którego montujemy urządzenie.
<type> – określa typ systemu plików.
<options> – określa dodatkowe opcje montowania, zobacz mount(8) § FILESYSTEM-INDEPENDENT_MOUNT_OPTIONS oraz ext4(5) § MOUNT_OPTIONS.
<dump> – określa, czy partycja będzie sprawdzana przez dump(8). Ten parametr jest zwykle ustawiony na 0, co uniemożliwia sprawdzenie.
<fsck> – określa kolejność sprawdzania partycji przez program fsck. Dla partycji głównej parametr ten powinien zostać ustawiony na 1. Pozostałe partycje powinny mieć go ustawione na 2 lub też, gdy partycja nie ma być sprawdzana, na 0.

Identyfikacja urządzeń blokowych

Istnieje wiele różnych metod, które pozwalają zidentyfikować dostępne w komputerze urządzenia blokowe oraz ich partycje. Jedną z tych metod jest użycie polecenia lsblk z pakietu util-linux, które zwraca graficzne przedstawienie listy urządzeń blokowych, rozpoznanych przez jądro podczas rozruchu komputera. Polecenie to wypisuje wszystkie urządzenia, tak zamontowane, jak i niezamontowane. Z dodatkową opcją, polecenie lsblk -f wypisuje informacje o zamontowanych i niezamontowanych dyskach twardych, które wcześniej sformatowano i na których zainstalowano systemy plików, przedstawiając grafikę zawierającą poszczególne partycje i ich konfiguracje.